delictum

dēlictum, i, n. [delinquo], prop. a falling [p. 539] short of the standard of law (hence esp. a transgression against positive law; cf. peccatum, usu. against natural law; cf. also: malefactum, maleficium, facinus, flagitium, scelus, nefas, impietas, culpa), a fault, offence, crime, transgression, wrong:

delictum suom Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat,

Plaut. Am. 1, 2, 32; so,

delictum in se admittere,

Ter. Ad. 4, 5, 48: majore commisso delicto, * Caes. B. G. 7, 4 fin.:

quo delictum majus est, eo poena est tardior,

Cic. Caecin. 3: fatetur aliquis se peccasse et ejus delicti veniam petit: nefarium est facinus ignoscere. At leve delictum est;

omnia peccata sunt paria,

id. Mur. 30, 62:

ubi senatus delicti conscientia populum timet,

Sall. J. 27, 3; 104, 5; 102, 12:

defendere delictum,

Hor. A. P. 442 al.:

praeoccupatus in delicto,

Vulg. Galat. 6, 1:

hostia pro delicto,

a trespass-offering, id. Levit. 7, 1 et saep.—In plur., Cic. Rab. Post. 6; id. Off. 1, 40 fin.; Sall. C. 3, 2; id. J. 3, 2; Hor. Od. 3, 6, 1; id. A. P. 141; 347 et saep.